HİÇ KİMSE KENDİNİ VAZGEÇİLMEZ SANMASIN...

HİÇ KİMSE KENDİSİNİ VAZGEÇİLMEZ SANMASIN Bir gün bir doktora, gerginlik ve tedirginlikten şikayetçi olan bir hasta gelmiş. Yapması gereken çok işinin bulunduğunu; fakat kendisinin rahatsız, işlerin ise beklemeye tahammülü olmadığını söylemiş. Doktor: "Bu işleri başka biri yapamaz mı? Başkası size yardımcı olamaz mı?" diye sormuş. Adam, "Onları yalnız ben yapabilirim; bütün işler bana bakıyor!" diye cevap vermiş. Doktor, "Sana bir Reçete vereceğim. Bu Reçeteyi aynen tatbik etmen lazım! Diyerek, yazıp eline vermiş.Adam reçeteyi eline alıp baktığında, hayretler içinde kalmış. Reçetede; "Her gün en az iki saat işi bırakıp yürüyüş yapacaksın ve her haftanın yarım gününü bir mezarlıkta geçireceksin!" Yazıyormuş. Hasta adam; "Yürüyüşü anladık ama; neden mezarlık?" diye sormuş. Doktor: "Oraya gidip mezar taşlarına bakmanı istiyorum. Mezarlıklar, kendilerini vazgeçilmez sanan İnsanlarla doludur. Sen de onlar gibi ölüp mezarlığa gömülünce, kendinden başkasının yapmasına imkan olmadığını zannettiğin işlerin, başkaları tarafından da yapılmaya devam ettiğini göreceksin," demiş. Evet, bulundukları noktada kendilerini vazgeçilmez gören; Halbuki orada, Problem çözmek yerine problemin bir parçası olduğunun parkına varmayan insanlar için de, doktorun reçetesi geçerli değil mi? Aslında, kendini bu hasta adam gibi gördüğü sürece, Herkes için geçerli bir reçete.. Hiçbirşey için “BENİMDİR” deme, sadece de ki;“YANIMDADIR” Çünkü ne altın, ne toprak, ne sevgili, ne hayat, ne ölüm, ne huzur, ne de keder.. DAİMA SENİNLE KALMAZ... Hayat, insanın karşısına tahmin bile edemeyeceği sürprizler çıkarıyor. "Olmaz, yapamam" dediklerimizi yapıyoruz. "Bu benim başıma gelmez" dediklerimiz, başımıza geliyor. Büyük büyük söylediğimiz laflarımızı yutuyoruz. Hayat bizi yavaş yavaş törpülüyor. Sivriliklerimiz kalmıyor… Bu güne kadar öğrenmek istediğimiz, yapmak istediğimiz her şeyi denedik ve yaptık. Bana bunun bir kaabiliyet olduğunu söylediler. Hayır, denemeden hiçbir şeye YAPAMAM demedik. Bugüne kadar.... Bu benim başıma gelmez demedik, hayret hayat bizi şaşırtmadı. Afetmeyi öğrendik. Törpüyü kendimiz kullandık. Çok şükür kimse bizi törpülemedi Çünkü yumuşak başlıyız İnandıklarımızda inatçıyız. Vermek vermek vermek Hep eksiliyoruz sandık Ama şimdi... Okuduklarımızla ne kadar güçlendiğimizi gördük. Başkalarını kandıramayacağımızı, sadece kendimizi kandırdığımızı öğreniyoruz. Kendimizle yüzleşiyoruz Hatalarımızı keşfediyoruz Bilinç tazeliyor, bilinç yeniliyoruz Aynı kararda asla kalmıyoruz… Belki geç oluyor, ama sonuçta oluyor.... Yaralar sarılıyor Sarılmayan yara kalmıyor Kimilerinin izi kalsa da… Başımıza gelen her ne ise .......... Sevip terk edilmek de olsa Kavuşamamak da olsa Ayrılmak da olsa… Hepsinin bizim için hayırlı olduğunu anlıyoruz. Kaderimizi yazanın sadece bizim için “hayır” dilediğini biliyoruz O’na güveniyoruz, İşte o zaman hiç yanılmıyoruz. Mutsuz da olmuyoruz… Başımıza gelen her ne ise.......... Vaki olan her ne ise.... İnandık, iman ettik. Huzuru bulduk sonunda... Her yeni gün yepyeni şeyler getiriyor. Her yeni günde sonlar yaşanırken, ilkler de yaşanıyor. Bitişler yaşanırken, başlangıçlar da yaşanıyor. Her yeni gün yeni hasatlar yapılırken Yeni tohumlar da ekiliyor. Tıpkı ölümle doğum gibi… Aşık olduğumuzu zannettiklerimize, gerçekten aşık olmadığımızı Dostlukların aşk kadar önemli olduğunu anlıyoruz. Olmazlar için döktüğümüz gözyaşlarına üzülüyoruz Vaktiyle kızdığımız şeylere gülüyoruz. “Boş yere kızmışım hiç değmezmiş” diyoruz Nefretler yok oluyor, İlk evvela kendimizle barışıyoruz Kendi ile barışık olanın, dünya ile barışık olduğunu öğreniyoruz. Taşkınlıklar duruluyor. Duruluyoruz… Hayatın sürprizleri hiç bitmiyor. Harika bir duygu kapımızı çalıyor. Gönlümüze buyur ediyoruz. Her şey bitti dediğimiz anda yepyeni kapılar açılıyor. Yepyeni insanlarla tanışılıyor, Yepyeni fırsatlar karşımıza çıkıyor, Her gelen gün yepyeni bir gün, Bir öncekine hiç benzemiyor… Ve biz artık bunu..... biliyoruz Balık Tutmak Artık Çok Kolay!